Recensie Stumble Trip

The Mudbirds vliegen op eigen kracht door blues

Arjan Hut Cd-recensie 17 – 09 - 2015

Vijf jaar geleden verscheen Slick blues, het debuut van het Bildtse duo The Mudbirds. Alan Laws (zang) en René Tweehuysen (snaren) verrasten met een ijzersterk en sfeervol album, waarop aan de blues – in alle facetten als dusdanig herkenbaar – een bijzondere, nieuwe dimensie werd toegevoegd. Tweehuysens dobro-spel en de mondharmonica van Laws vonden elkaar in een uniek, herkenbaar eigen geluid, even aards als filmisch. Nu verschijnt eindelijk een vervolg, onder de gevatte titel Stumble trip. Waren op het debuut negen van de dertien liedjes bewerkingen van traditionals of covers, deze keer schreven The Mudbirds alle liedjes zelf. Op één na, Hard time, een liedje dat bekend werd in de uitvoering van Skip James (1931) en in een uitvoering van Chris Thomas King ook op de populaire soundtrack staat van de Amerikaanse filmkomedie O brother where art thou (2000). De sound van The Mudbirds is verder niet veranderd. Het album Stumble trip gaat in principe verder waar Slick blues ophield. De stalen snaren en de mondharmonica krijgen soms gezelschap van een shruti box, een soort mini harmonium. Met zijn aanhoudende toon zorgt die voor een oosters sfeertje. De veelal gedragen songs vragen wat meer aandacht dan voorheen. Ze zijn, net als kleigrond, niet altijd even makkelijk, maar rijk en vruchtbaar. Climb to your decline en Rooted to this ground klinken ruimtelijk, met sprankelend gitaarwerk. Laws leeft zich uit op de mondharmonica in zijn eigen Reed shunting. Tweehuysen levert twee instrumentale titels, beide gevoelig en bezwerend: Flat lands en Marks on a surface. Opvallend is het vlotte, speelse Blue turbo.

De veelal gedragen songs zijn, net als kleigrond, niet altijd even makkelijk, maar rijk en vruchtbaar

Net als Slick blues, is Stumble trip gehuld in een hoesje met daarop een linoleumsnede door René Tweehuysen. Het plaatje van twee vogeltjes is bijna hetzelfde, maar deze keer zijn de pootjes van de polder en wordt er helemaal op eigen kracht gevlogen.

Stumble Trip, The Mudbirds, Mudbirds Records. De albumpresentatie (met concertje) is op zaterdag 19 september om 16.00 uur in De Aerden Plaats in Oude Bildtzijl

Recensie Slick Blues

Cinematic roots blues from an exceptional Bildt’s blues duo

Arjan Hut - Friesche Dagblad

Alan Laws is an Englishman who earned his place as a (street) musician in London, while portrait painter Rene Tweehuysen spent the first 40 years of his life in his home town Utrecht. Who would have thought that the paths of these two creative people would cross in Friesland? Laws and Tweehuysen had their own reasons for moving there, where they met each other and started their duo based on their shared love of authentic blues. This week they held as The Mudbirds the launch of their debut album ‘Slick Blues’ in the Aerden Plaats in Oude Bildtzijl. The Englishman provides the vocals. He made a name for himself in the London underground as a harmonica virtuoso and also played guitar. His music partner plays dobro, a guitar with a metal resonator in the sound hole. A dobro projects louder that an ordinary guitar and that results in a special, almost ghostly sound.

Mix of blues and folk

The duos style is a tasteful mix of blues and folk with here and there a spattering of country and gospel. The repertoire contains covers, traditionals and their own compositions.The Mudbirds are especially inspired by pre-war blues, from legendary artists like Robert Johnson and Blind Willie Johnson. But they don’t just stay in the past: new artists like Jean René Ella from the Cameroon- who made his name on You Tube- and the noticeable young blond John Alex Mason, form a source of inspiration. Laws and Tweehuysen understand the art of the minimalist and their own sound provides unity in the material.. The first number ‘Blood Red River’ sets the tone immediately. Acoustic, relaxed and cinematic are the words that describe the atmosphere of ‘Slick Blues’. Images flash through your mind; a guy with a world weary face race his third-hand half broken pick up along a dusty path as is in a Wim Wenders film. The short ‘Vanishing Point’, written by Rene Tweehuysen, is a visually expressive short instrumental while Laws gives the harmonica a lot of space in his own rhythmical chameleon like composition ‘Mud Slide’. It’s like Sergio Leone blowing in you ears. Noteworthy covers songs are ‘Lovin’ In My Baby’s Eyes’, a melodious folk blues from American veteran Taj Mahal. It fits well between Jean René Ella’s homeless sinner’s song ‘Heaven’ and the exceptional ‘Erosion Blues’, written by the Mudbirds themselves. The Alman Brothers ‘Whipping Post’, stripped of all its southern rock fuzz is like a supple polder blues. What must be mentioned is the decorative earthy cover artwork. This is a linocut made by Rene Tweehuysen.

An exceptionally successful debut

Filmische rootsblues van een bijzonder Bildts duo

Arjan Hut - Friesche Dagblad

Alan Laws is een Engelsman die als (straat)muzikant zijn sporen verdiende in London, terwijl portretschilder René Tweehuysen de eerste veertig jaar van zijn bestaan leefde en werkte in zijn geboortestad Utrecht. Wie had ooit kunnen bedenken dat de paden van deze beide creatievelingen elkaar ooit in een polder in Fryslân zouden kruisen? Laws en Tweehuysen vertrokken elk om hun eigen redenen naar het Bildt, waar zij elkaar ontmoetten, hun gemeenschappelijke liefde voor authentieke blues ontdekten, en een band begonnen. Deze week presenteerden zij als The Mudbirds het debuutalbum Slick Blues in de Aerden Plaats te Oudebildtzijl. De Engelsman neemt de vocalen voor zijn rekening. Hij maakte in de Londonse underground al naam als mondharmonicavirtuoos en speelt daarbij ook akoestische gitaar. Zijn kompaan staat hem bij op de dobro, een gitaar met metalen resonatoren in de klankkast. Een dobro verzilvert het geluid harder dan een reguliere gitaar, wat voor een bijzonder, bijna spookachtig geluid zorgt.

Mix van blues en folk

De stijl van het duo is een smaakvolle mengeling van blues en folk met hier en daar een sprankje country en gospel. Het repertoire bestaat uit zowel covers en traditionals als eigen liedjes. Inspiratie haalden The Mudbirds vooral uit de blues van voor de Tweede Wereldoorlog, zoals die van legendarische artiesten als Robert Johnson en Blind Willie Johnson. Maar men staart zich niet blind op het verleden: ook bij nieuwe artiesten als de in Kameroen geboren Jean René Ella - die doorbrak via Youtube - en de opvallend jeugdige en blonde Amerikaan John Alex Mason wordt inspiratie opgedaan.

Laws en Tweehuysen verstaan de kunst van het minimaliseren en het eigen geluid zorgt voor eenheid in het materiaal. Met de opener Blood Red River wordt de toon meteen gezet. Akoestisch, ontspannen en filmisch, dat zijn woorden die de sfeer van Slick Blues schetsen. Je ziet de beelden als vanzelf op je netvlies verschijnen: een kerel met een doorleefde kop scheert in zijn gebutste derdehands stationwagon over een stoffige landweg door een weidse scène van een Wim Wenders-film. Het korte Vanishing Point van René Tweehuysen is een beeldend en kort instrumentaal nummer, terwijl Laws in de door hemzelf gecomponeerde ritmische kameleon Mud Slide de mondharmonica ruim baan geeft. Het is alsof Sergio Leone in je oren blaast. Opvallende covers zijn Lovin’ in my baby’s eyes, een melodieus en lief folkblueslied uit de pen van Americana-veteraan Taj Mahal. Het past voortreffelijk tussen Jean René Ellas’ ontheemde zondaarszang Heaven en het uitstekende, door The Mudbirds zelf uit de klei getrokken Erosion Blues. The Allman Brothers’ Whipping Post klinkt, gestript van zijn elektrisch versterkte Southern Rock-fuzz, zomaar als een soepele polderblues.

Wat niet onvermeld mag blijven is het aardse kunstwerk dat de hoes siert. Het is een afdruk van een linoleumsnede gemaakt door René Tweehuysen.

Een bijzonder en geslaagd debuut.