Goede blues is als de betere wijn af en toe: soms laat je het even rijpen om na verloop van tijd volop van de smaak te kunnen genieten. In het geval van The Mudbirds is die tijd ongeveer een jaar, want hun plaat Slick Blues is in 2010 al verschenen. En smaakvol genieten is het: een erg fijne plaat die het m.i. verdiend om onder de aandacht gebracht te worden in BluesMagazine.

The Mudbirds bestaat sinds 2007 en heeft Alan Laws op mondharmonica, zang en gitaar en René Tweehuysen op dobro en lap steel gitaar. René Tweehuysen speelt – als een van de weinigen in Nederland – de blues op een dobro. Laws begon als straatmuzikant in Londen in de jaren zeventig en verwierf een reputatie als virtuoze mondharmonicaspeler. Hij verhuisde in 1990 naar Nederland.

Slick Blues bevat dertien traditionals, covers en eigen songs. De cd opent met Blood Red River; een lome countryblues. Tweehuysen geeft meteen zijn visitekaartje af met heerlijke invulling op dobro en akoestische lap steel. Op Erosion Blues is het daarentegen Laws die zijn stempel drukt op de song. Een gejaagde mondharmonica die net niet explodeert en op het randje van dreiging blijft.

De covers zijn verrassend gearrangeerd. Lovin’In My Baby’s Eyes van Taj Mahal is een relaxte interpretatie. Whipping Post van Gregg Allman roept een Deltabluesgevoel op dat bij het origineel minder aanwezig is.

Vanishing Point, Mud Slide en Birds Eye zijn prachtige instrumentale tracks met een welhaast melancholische invulling op dobro, lap steel gitaar en – op Mud Slide – harmonica. Alledrie heerlijke songs die van mij wel langer hadden mogen duren. Alledrie de nummers – maar dat geldt eigenlijk voor de hele cd – tonen de uitstekende beheersing aan die Tweehuysen en Laws hebben van hun instrument. Een erg fijne plaat die met smaak beluisterd kan worden.

Patrick Struijker Boudier